Inez Jaquemart is niet meer, het klinkt zo onwennig. Ik heb gehuild toen ik het bericht van haar vermissing in de krant las, en ik heb gehuild toen ze weer gevonden was. Er resten me enkel nog goede herinneringen aan deze 44 jarige vrouw. Een echte toploopster, met 8.22 uur op de 100 km Europese top waard. Ja, het is hard maar we moeten erdoorheen en herdenken de korte momenten van vreugde in het leven. Nu ben ik maar al te blij dat ik meerdere malen kon meerijden naar verschillende wedstrijden op plaatsen welke ik anders niet bereiken kon. Monschau is zo’n plek. Samen erheen, (alle bochten sneed ze af omdat ze steeds rechtdoor reed), aangekomen, een slaapplek gezocht in een jeugdherberg en dan een terrasje meepikken. En ’s anderendaags maar een marathonnetje lopen.Die ze overigens ook weer won. En dat deed ze wel meer. Zo zijn we Marc Papanikitas, Inez en ik samen naar Voorne gereden voor de 50 km. Inez bestuurde de auto, Marc volgde het routeplan en ik hoefde maar voor animatie te zorgen door hen wakker te praten. De Heilige drievuldigheid bijna. Ik was toen in mijn beste conditie ooit en werd toch nog de slechtste van ons drietal. Ik eindigde op een 2e plaats. Beiden, zowel Marc als Inez wonnen hun race.
Ook de 60 km van Texel staat op haar palmares. En weer mocht ik samen met haar een stukje meelopen. Doordat haar fietser niet tot bij het strand kon verkoos ze mij (wij liepen ongeveer hetzelfde tempo), als begeleider tot na het strand. Als ik de ogen sluit zie ik ons nog zij aan zij naast elkaar lopen over het strand van Texel. Stompend, zwoegend en puffend door het mulle zand en de forse tegenwind. Lichaam schuin, zwaaiend met de arm en te koppig om achter me aan te lopen. Ja zo was Inez helemaal. Als ze een wedstrijd won had ze het nooit cadeau gekregen. Altijd heeft ze er voor moeten strijden.
Maar het was ook altijd pret en plezier als we samen konden lopen. En het moet niet altijd wedstrijden zijn. Zo gebeurde het in de Dodentocht in Bornem dat we samen optrokken tot net voor halfweg. Dan was ze niet meer te houden. Kippenvel kregen we beide als we door de mensenzee liepen die in de dorpskernen langs de kant stonden en door mij opgezweept werden. Maar rond de dertig kilometer werd het stiller. Alleen net na de controlepost “de Duvel brouwerij” moesten we een bosje doorkruisen. Zal daar nu net een man met een grote regenjas staan. Het is midden zomer en broeiend heet. Als Inez nadert trekt hij zijn jas open. Inez moest zo hard lachen dat de man snel weer afdroop. Nog lang hebben we over dit voorval gepraat en gelachen.
Niet alleen op Atletiekgebied was ze groots. Inez en haar man Charles baatten een café uit in Antwerpen. Als ik als vervangend postbode in de buurt een ronde had dan ging ik bij hen langs voor een koffie. En natuurlijk werd er over het Ultragebeuren gepraat. Maar haar nieuwe passie was het duiken. Ook hierover kon ze lang en breed vertellen. Dat dit niet zonder gevaar was wist ze maar al te goed, ze was niet iemand die risico’s nam maar een ongelukje zit in een klein hoekje blijkt weer eens.
Maar haar ongeval zet je ook aan tot nadenken. Misschien is het een bevlieging maar ik denk er nu aan om een punt te zetten achter het prestatiegericht lopen. Misschien ook omdat mijn beste jaren achter de rug liggen. Waarom je nog stuk lopen om die enkele seconden sneller. Voortaan wil ik me toeleggen op het begeleiden van anderen. Geen tijden meer nastreven onder de 3 uur op de marathon, maar lekker lopen. Drie uur, een kwartier of half uur langer moet ook mogelijk zijn. En als ik met mijn staat van dienst op het Ultra en Marathongebeuren er iemand anders een goede tijd mee kan bezorgen dan wil ik dat graag doen en heb ik nog een doel om verder te blijven hardlopen. Men moet het alleen op tijd durven vragen natuurlijk.
Inez is niet meer, maar haar overlijden zal nooit vergeefs zijn geweest. Hoe hard het ook is, tijd heelt alle wonden, en soms gaan we er een hele tijd voor nodig hebben maar telkens we aan haar denken op plaatsen die ons dierbaar zijn, ja dan zal Inez nog steeds bij ons aanwezig zijn.
Charles en verdere familie, we wensen jullie onze innige deelneming toe en weet dat we altijd een steun voor elkaar kunnen betekenen.
Kloek Patrick
|
22 apr 2018
top pagina
Kalender info