|
Röntgenlauf 2007
63,3 km rondom Remscheid
Enige weken geleden liep ik voor de vijfde keer mee met de Marathon Zeeland. En altijd met een eindtijd van ruim boven de 4 uur. Dit keer was ik veel minder getraind, maar het goede weer en de lage waterstand deden mij vermoeden dat een tijd onder de 4 uur dit keer wel mogelijk was (en dan mag ik stoppen met deze marathon heb ik mezelf beloofd). Maar juist vanwege het gebrek aan training was het niet verstandig om direct vanaf het begin die streeftijd na te jagen. De eerste 35 km had ik dan ook behoudend gelopen om zo min mogelijk energie te verspillen. Toen leek een tijd onder de 4 uur nog haalbaar, maar het laatste deel door de duinen bij Zoutelande was toch te moeilijk om ineens sneller te gaan lopen. Het tweede deel ging daardoor toch iets langzamer als het eerste deel en binnen de 4 uur werd net niet gehaald. Maar ik was toch wel tevreden met het resultaat en het gaf voldoende vertrouwen voor de Röntgenlauf.
Zaterdag, de dag ervoor, moest ik eerst nog meedoen aan een estafettemarathon, de Pheidippidesloop in Utrecht. Ik had mezelf al opgeworpen als reserve, maar vrijdag kreeg ik toch een mailtje dat ik was opgesteld. Inhouden op een estafette hoort niet vind ik, maar ik kon wel proberen niet stuk te gaan door heel constant te lopen op een vooraf vastgesteld tempo dat ik goed aan moest kunnen. Dat lukte prima met kilometertijden rond 4.06 min over 4,1 km. Ik vreesde wel wat spierpijn hiervan te krijgen, maar dat viel de volgende ochtend reuze mee. Na afloop reed ik door naar Remscheid. Onderweg in Duitsland werd ik voorbijgereden door een douaneauto. Na een minuutje ging deze langzamer rijden en net toen ik dacht om er voorbij te rijden lichtte het bordje ‘Folgen’ op. Op een parkeerplaats stond een volledig uitgeklede wagen waarvan de douane de reserveband op en neer aan het stuiteren was. Ik wist niet wat ze zochten, maar het gebeurde grondig. Gelukkig geloofden ze mij toen ik vertelde dat ik alleen maar even kwam hardlopen en kon ik doorrijden.
In Remscheid had ik een hotel geboekt langs de A1. Ik zit liever in een stadje, maar dit was ook een prima hotel met een prima bed en ik kon er makkelijk mijn auto kwijt. Na het inchecken gelijk weer op pad om mijn startnummer op te halen en te eten op de pastaparty in de sporthal. Dat was allemaal goed geregeld en rond half 10 was ik weer terug bij het hotel. Toen was het even wachten totdat ik slaap kreeg, maar die kwam snel. De volgende ochtend kon ik al vroeg ontbijten. Dat is wel een voordeel van zo’n snelweghotel dat ze standaard vroeg beginnen met het ontbijt.
Na het ontbijt op weg naar de start. Er was op een paar km van de start een groot halfverhard veld aangewezen als parkeerterrein. Daar was heel veel ruimte en de pendelbus om mij naar de start te brengen stond al klaar. Drie kwartier voor de start was het bij de start al een gezellige drukte. Buiten de ultraloop werden er ook diverse kortere afstanden gelopen en gewandeld met totaal ruim 4000 deelnemers. Veel daarvan, de halve, hele en ultramarathon, vertrokken gelijkertijd. Ondanks dat de wegen niet heel breed waren was het toch mogelijk om vrij snel in het juiste tempo te lopen. De organisatie had bij de start op borden aangegeven waar te gaan staan bij een bepaald te lopen km-tempo. Veel lopers schatten dat uit ervaring al aardig in, maar dit helpt daar wel bij.
Na een eerste rondje richting het stadje Lennep, met het geboortehuis van W.C. Röntgen en het Röntgenmuseum, begon na 5 km de grote ronde rondom Remscheid. De totale afstand is 63,3 km. Het is een mooi rondje met slechts korte stukken door de bewoonde wereld en vrijwel continu stijgende en dalende wandelpaden. De hellingen zijn zelden echt steil zodat ik niet heel veel heb hoeven wandelen. Het weer was prima, wel een beetje sombere bewolking, maar dat paste weer mooi bij de vallende bladeren die ik regelmatig zag als er weer een windvlaag langs een boom trok. Verder viel er voor mij als waterbouwkundige veel te genieten in deze omgeving langs de Wupper en de Eschbach met diepe dalen, vele mini stuwmeertjes en twee grotere stuwdammen en als hoogtepunt de hoogste spoorbrug van Duitsland, de Mungstener Brucke, een imponerende stalen boogbrug. Een licht oplopend pad was voldoende aanleiding om deze even wandelend te bewonderen.
Het lopen zelf ging goed. Op het gemakje, maar dat was volgens plan. Het publiek langs de kant was op veel plaatsen enthousiast, vooral op het eerste deel wanneer er nog veel lopers rondlopen. Na het halve marathon punt, gepasseerd na 2.14 uur, werd het een stuk rustiger op het parcours, maar nog steeds genoeg lopers voor en achter mij, en ook na de marathon had ik steeds andere lopers in het zicht. De tweede halve marathon ging in 2.25 uur en de laatste in 2.30 uur. Dat geeft ook wel ongeveer de verhoudingen van de zwaarte van het parcours weer, al heb ik de laatste 8 km wel moeite gehad om het tempo vast te houden. Mijn eindtijd over de 63,3 km was 7.09.33.
Na afloop kreeg ik nog een extra mooi Tshirt als finisher, omdat het dit jaar ook het duitse kampioenschap ultraloop was. De verdere verzorging was ook prima, met de verzorgingsposten onderweg. En na afloop ter plaatse nog een lekker bord Grunkohl (iets als boerenkool) gegeten. Een mooie loop waarvan de Stadt Remscheid ook nog eens een mooie kaart van heeft laten drukken. Misschien ooit nog eens een keer te gebruiken voor een wandeling over een paar dagen langs de route. Voor anderen dan natuurlijk want ik wandel niet.
Arnold van der Kraan
|
|
--persbericht--
Succes voor bergloopster Linschooten
De ultra-atlete Jolanda Linschooten is er in geslaagd de 150 kilometer
lange, non-stop bergloop op La Réunion te volbrengen. In een veld van
2200 deelnemers finishte zij na ruim 33 uur als 4e dame. Met haar debuut in
deze race liet zij meerdere internationale favorieten achter zich en
nestelde ze zich tussen routiniers.
De bergloop op het Franse eiland La Réunion in de Indische Oceaan, staat
bekend als een van de zwaarste ter wereld, waarbij de route voortdurend
over smalle en steile bergpaden, over vulkanen, langs diepe afgronden en
door tropisch regenwoud voert. Onderweg dienen grote hoogteverschillen
te worden overwonnen van totaal 9000 meter, wat bij elkaar opgeteld hoger
is dan de Mount Everest. De loop gaat dag en nacht door en de deelnemers
moeten in het donker hun weg zien te vinden met behulp van een
hoofdlamp.
Hoog in de bergen was het regenachtig en mistig bij temperaturen vlak
boven het vriespunt, terwijl in de lager gelegen delen van de route het
warmer was dan 35 graden Celsius bij een zeer hoge luchtvochtigheid. De
loop op La Réunion kreeg in Nederland vooral bekendheid door het
overlijden van een Nederlandse deelnemer in 2002 als gevolg van een
noodlottig ongeval.
De Noord-Hollandse Linschooten (1966) combineert haar passie berglopen
met haar werk als beroepsavonturier en auteur. Eerder won zij bergmarathons
in Frankrijk en Groot-Brittannië, vorig jaar won ze een 160 kilometer
ultraloop door de Ardennen. Afgelopen voorjaar stak ze als eerste
Nederlandse op ski's de Groenlandse ijskap over. Meer informatie over
Jolanda Linschooten is te vinden op haar website
http://www.outdoorfoto.nl.
|
UMT – second call for runners
Voor wie niet weet wat de UMT is, leg ik het even kort uit. Het gaat om een grote ultra-aflossing doorheen Frankrijk en heel ruime omgeving (Italië, Zwitserland, Luxemburg, Duitsland, Engeland en natuurlijk ook België en Nederland), waarbij zoveel mogelijk provincies (of lokale equivalenten) worden aangedaan. Elke etappe heeft een lengte van minstens 43 kilometer. Oorspronkelijk werden de benamingen Soep en Spaghetti gebruikt, maar de definitieve naam is Ultrafondus Méga Toff (UMT) geworden.
Na een eerste heel ruwe oproep op UltraNed, werden reeds een aantal lopers gevonden en heb ik een route doorheen Nederland en Vlaanderen uitgestippeld. Deze kan nog gewijzigd worden, maar de grote lijnen zullen behouden blijven.
De huidige stand van zaken en een overzicht van alle etappes is te vinden op http://www.ptityeti.be/umt.
Voor een groot aantal etappes werd reeds minstens 1 loper gevonden, maar er zijn nog een aantal problemen. Vooral Noord-Nederland bezorg me nog kopzorgen. De belangrijkste knelpunten zijn het stuk Deventer-Groningen, Friesland en Flevoland.
Zijn er nog lopers geïnteresseerd om een etappe voor hun rekening te nemen? Dat kan zowel als hoofdloper (die hoogst waarschijnlijk wel zal lopen), als reserveloper (als de hoofdloper op het laatste moment verhinderd is; ook heel belangrijk), als meeloper of als begeleider.
Ik zou zeggen: neem eens een kijkje op de etappekaart en zoek een aflossing die je bevalt. Aanmeldingen, vragen en opmerkingen mogen allemaal naar ptityeti@gmail.com gestuurd worden.
De grote vraag die iedereen nu stelt is de timing. Op dit moment is enkel geweten dat de start op 29 februari 2008 in de buurt van Monaco zal gegeven worden. Ik verwacht de passage bij ons rond eind maart - begin april. Dit zou tegen het einde van het jaar duidelijk moeten zijn. Het hangt vooral af van de grootte van de lussen door Italië en Zwitserland.
Tour de Célestie
In Wallonië was het enthousiasme alvast zo groot dat de Coureurs Célestes de komende week een generale repetitie zullen houden. Deze heeft dezelfde opzet, zij het wat kleinschaliger, en heeft de naam Tour de Célestie meegekregen. De start wordt op 28 oktober om 18u gegeven en de aankomst gebeurt op 3 november om 18u. Zowel de start als aankomst vinden plaats aan de voor trailers welbekende chalet in Olne.
Alle gegevens hiervan (o.a. een Live opvolging) staan op
http://plans.mercator1958.be/2007-TDC/2007%20-%20Tour%20de%20Celestie.htm
Ik hoop alvast op een mooie lus door het Nederlandse taalgebied.
Wouter Hamelinck
ptityeti@gmail.com
http://www.ptityeti.be/umt
|
|
Micha beste vriend,
Van Cedric Poot vernam ik dat jij een grote metamorfose hebt doorgemaakt en wel van konijn tot haaskonijn. En die gedaanteverwisseling heeft zich voltrokken in Brussel. Tja, wat moet ik daar als bioloog nu van denken? Van haaskonijnen heb ik nog nooit gehoord. Uit de naam begrijp ik dat het een combinatie is tussen een konijn en een haas, gelijk een muilezel of muilpaard een combinatie is tussen een paard en een ezel. Die ken ik beide wel, maar een haaskonijn heb ik nog nooit van gehoord, laat staan dat ik er één gezien heb.
Maar een mens is nooit te oud om te leren. Zelf leer ik nog elke dag. Vooral mezelf begin ik steeds beter te leren kennen en te begrijpen. Dat gaat me makkelijker af dan andere mensen proberen te begrijpen. Vorige week bijvoorbeeld las ik dat een of andere malafide politicus uit een, ik dacht midden Amerikaans land, mee had gedaan aan de marathon van Berlijn. In zijn leeftijdcategorie (55+) was hij als eerste geëindigd in een knappe tijd van 2:47 of zoiets. Echter bij controle bleek hij een aantal matten te hebben gemist, plus dat hij een stuk van 15 km in 21 minuten had gelopen. Zelfs onze vriend Marc loopt niet zo hard, hoewel, in Palermo heeft hij de sokken er weer eens ouderwets in gezet. Geweldig. Ik ben benieuwd hoe hij vanaf nu in de porsche naar de wedstrijden komt gereden.
Van die fraudeurs snap ik niets. Ze flessen de boel, maar ze flessen vooral zichzelf. Ik ben benieuwd wat hij met de medaille heeft gedaan. Maar ja Micha, wat wil je, een politicus en dan nog wel één uit midden Amerika. Zo iemand is om twee redenen niet te vertrouwen.
Enkele dagen terug liep ik bij ons ’s morgens vroeg op de Lekdijk. Prachtig weer, weinig wind, volop zon en een graadje of 12. Heerlijk. Op een gegeven moment had ik de zon recht achter mij en mijn schaduw dus recht voor mij. Die schaduw was zwart, het was net of er een Keniaantje liep. En wat liep die mooi, de benen niet te hoog, vloeiend in de bewegingen, en zo te zien knap snel ook. Tenminste, hij liep zo snel dat ik hem niet in kon halen. Wel kon ik van het beeld genieten. Soepel en snel over de dijk. En Mischa, of het nu door die schaduw kwam of niet, het ging echt soepel en snel. Ik voelde weer kracht in mijn benen, ging sneller lopen en liep de tweede helft van de 20 km sneller dan de eerste helft. Sinds tijden weer eens een negatieve split.
Twee weken daarvoor in Amersfoort ging het de tweede helft een stuk minder, maar ook daar was het mooi weer en een prachtig parcours. Bovendien wandelde daar iemand met een Big Smile. Carel Schrama, net terug uit Griekenland, zijn mond nog nat van het kussen van de voeten van Leonidas. Oh, oh, wat genoot hij. En ik er bij. Even staan kletsen en ’s avonds dat mooie verslag van hem gelezen. Petje af voor deze doorzetter. Het leuke is dat zowel Carel als Simon mij schreven dat de ander ze erdoor had gesleept. Kortom eendracht maakt macht.
Micha, het is nu woensdagavond. Morgenochtend vertrekken we naar Istanbul. Ja, inderdaad, daar wordt ook een marathon gelopen. Ben, Lies en Marijke gaan dat zeker ook doen. Ik start wel en zie wel hoever ik kom. Ik houd je op de hoogte. Ook zonder marathon vermaken wij ons daar wel. Misschien kijken we ook nog even op het platteland rond Istanbul. Daar rijden ze nog met (muil)paard en wagens. Ik heb me trouwens laten vertellen Micha, dat muilezels en muilpaarden zich niet kunnen voortplanten. Ik ben benieuwd hoe dat met haaskonijnen zit.
Met veel groeten,
Je vriend Theo
|
|
24 sep 2018
top pagina
Kalender info